Haar vrijwilligerswerk begon nadat haar moeder, die in Weddesteyn woonde, overleed. ‘Ze vroegen me of ik wilde helpen, en dat wilde ik graag. Met evenementen zoals bingo brengen we afwisseling in de dag. Het geeft me veel voldoening om mensen zo blij te zien.’ 
 
Eerder hielp Riek ook mee met rolstoeldansen, samen met andere vrijwilligers, die niet voor niets nog steeds de ‘dansmariekes’ worden genoemd: ‘We haalden mensen op en vertelden dat we gingen dansen. Dan zeiden ze vaak: “Maar ik kan niet dansen met mijn rolstoel.” Maar zodra wij met hen dansten, zagen we hoe gelukkig ze werden.’ 
 
Tegenwoordig wandelen de dansmariekes om de week in plaats van te dansen. Dat geeft niet alleen plezier, maar zorgt ook voor een sterke band: ‘We zijn echt vrienden geworden. We steunen elkaar in verdriet en vieren samen de mooie momenten.’  

Ook het wandelen zelf brengt veel vreugde, zowel voor de bewoners als voor Riek: ‘Bewoners komen niet vaak buiten. Maar de wind door de haren, zon op het bolletje, dat is echt een feestje.’ Ze kan dan ook iedereen aanraden om vrijwilligerswerk te doen: ‘Het is zo belangrijk. Je betekent alles voor die mensen, je haalt ze uit hun isolement. En zelf word je er ook blij van!’